Аз за фриирайд по Витоша не съм много навит. Последния фриирайд там дълго ще ми държи влага. Виж по разни пътечки с голям кеф. Може да спретнем едно Белятя-Златните-Кумата-в.Селимица-с.Кладница-Обиколната-Белята вода...некоя сутрин, та да ни остане следобеда свободен за спортни занимания
Айде едно разказче от района...
Оставям Верка да отглежда децата малко преди заслон Седлото. "Ще се срещнем, казвам и, след около три часа на Тихия кът сигурно". Че съм ходил от х.Селимица до Черни връх, ходил съм. Че беше от долу нагоре, беше. Че беше преди дванайсет години, беше. Че беше зимата, така си е. А, колко изречения, да кажа , че нищо не помня. Хващам отпърво няква пряка пътека, даже с маркировка. Хоп излизам на зимна маркировка с колове. Каква зимна маркировка бе, я гледай какво е октомврийско лято. Газ направо надолу. Газ газ, колко да газ. Колкото да газя из туфите. То туфите са добре ама има едни ями из тях дето не се виждат , та се потъва като в пряспа, до хълбок. По едно време както си е свирам през хвойните (нов елемент) стана малко по -стръмно , та си викам, "Ей тук ще се кара".
Нахлузих протекцията , качих се на байка и газ надолу. Газ, газ колко да е газ. Сгазих две хвойни и опрях до морени.Едни такива самотни , крият се в хвойните. Чортовете да го вземат. Каменна река. Е поне ще пробвам новите обувки как държат върху Витошката скала. Добре че, имам и колело за подпирачка. Некак си се оказва , че не е оферта, та задрапах към разораната от скритите водни потоци "ливадка". Насреща ми една сърна се блещи. "Кво ме гледаш ма, не си ли виждала балък как сам се прекарва?". Както и да е, виждам нейде в ниското нещо като подсичащ път или пътека...зора е да стигна до него. Някаква сила все ме отклонява лееко в ляво, на юг, а аз трябва да ждрапам на север. Нали знаете тия омагьосани места? В твоята посока все препятствия. По едно време се докопах до гористата част. Хах. Още един сръндак. Викам си, "Тоя ще го следвам, те си имат пътечки , по умни са от мен." Че си имат пътечки, имат си, ама си нямат 680 мм кормило. За четири минути съм минал два метра. Извлекох се на едни морени. Сещам се как Ани и Запата са викали с радост, "Асфалт,шосе, асфалт!". Е аз така викам "Морени, морени!". Баси, до преди един час ги псувах! Чакай, бе какъв един час, нали за четиресет минути най-много требваше да съм на Селимица? Нищо да оназ пътека долу ми остаа още малко...през шубрак. Ама аз съм още на морени, а нали знаете как отдолу тече и ромоли сладкогласен поток , ама недостижим между красивите кръгли скали. Е сега се сетете и кой тарикат не си носи вода. Как и да е, през шубрака, та по корито на едно поточе с блага водичка, та буф на пътеката , таман до бариерата , че е от вододайна, по вододайна зоната. Вадя уреда и гледам , майко мила, смъквал съм 500 метра денивелация за един километър и четиристотин метра за малко под два часа. Свалям протекторите, дето няколко пъти ме спасиха при ходенето надолу и газ към Хавай. Та това ми е мнението за фриирайда из Витоша. По пътечките , байно, по пътечките.